از لـات هـای کـوچـه ، بَـرَم حـرف می زنـنـد

عـمـه ،،، ز پـاره ی جـگـرم حـرف می زنـنـد

سنگی بـه دست بـچه و پیر و جوانشان

گـویـا کـه از سـر پـدرم حـرف می زنـنـد

وقتی که زجر چکمه ی خود می کند تمیز

مـَردم ز درد ایـن کـمـرم ، حـرف می زنـنـد

هـم می زنـنـد بـر تـن مـن، کـعـب نـیـزه هـم

از زخـم هـای بـال و پـرم حــرف می زنـنـد

قَـدّم بـه ارتـفـاع لـگـدهـا نـمی رســـیـد ....

از ضـربه ای که زد بـه سرم حـرف می زنـنـد

از دامـنـی کـه ظـهـر عـطـش گـُر گـرفـت و از

بـی حـرمـتـی بـه اهـل حـرم حـرف می زنـنـد

نُـقـل مـجـالـس اسـت هـمـیـن واژه ی "کنیز"

ایـن جـا ز واژه ی "بـخـَرَم" حـرف می زنـنـد !!!

سـروده ی آقای جعفر ابوالفتحی

شاید بیت آخر شعر بالا برای یک عُمر گریه بر حضرت رقیه سلام الله علیها کافی باشد! اینکه به دختر ارباب ما به چشم کنیزی نگریستند مصیبتی عظیم است که جای مُردن دارد و شاعر چه زیبا این را سرود.

ازت بپرسم راستی یه چیزی

بـگو بابایی ، چـیـه کـنیـزی ؟!

بــا کــاروان نیــزه ســفـر می کـنم پدر

با طعنه های حَرمله سـر می کـنم پدر

مانـنـد خـواهـرانِ خـودم روی نـاقـه ها

در پیش سنگ، سینه سپر می کنم پدر

از کــوچــه  نــگــاه  وقیــح  یــهــودیــان

بــا یــک لبــاس پــاره گـذر می کنم پدر

حــالا بـرو به قـصر ولی نیـمه شب تورا

بـا گــریه های خویش خبر می کنم پدر

این گریه جای خطبه کوبنده مـن است

من هم شبیه عمه خطر می کـنم پدر

بــا دیـدن جـراحــت پـیـشـانی ات دگر

از فـکـر بوسـه صـرف نـظر می کنم پدر

شـام سـیـاه زنـدگی ام را به لطــف تو

- خورشید روی نیزه- سحر می کنم پدر

امـشب اگـر که بوسه نگیرم من از لبت

در ایــن قـمــار عشق ضرر می کنم پدر

اینجا بهانه های زدن جور می شود

کافیست زیر لب پدرت را صدا کنی

کافیست یک دو بار بگویی گرسنه ام

یا ناله ای به خاطرِ زنجیرِ پا کنی

اصلاً نه، بی بهانه زدن عادت همه است

حرف گرسنگی نزدم باز هم زدند

دیدم که بر لبان تو می خورد پشت هم

چوب تری که قبل لبت بر سرم زدند

آن قدر پیش طفل تو خیرات ریختند

نان های خشک خانۀ شان هم تمام شد

امروز هم به نیت تفریح آمدند

عمه کجاست چادر من؟ ازدحام شد

صبح و غروب و شام که فرقی نمی کند

ما را خلاصه غالب اوقات می زنند

یک در میان به روی من و عمه می خورد

سنگی که سمت خیمۀ سادات می زنند

از آن شبی که زجر مرا دست عمه داد

لکنت زبان من، نه، مداوا نمی شود

پیر زنی که موی مرا می کشید گفت:

زلفی که سوخته گره اش وا نمی شود

دستی بکش به زبری رویم که حق دهی

نامردهای شام چه مردانه می زنند

دیدم به روی نیزه و پرسیدم از عمو

دارند حرف کارِ چه کس در خانه می زنند ؟!!