بابا ، عدو دخـترت رو زد

میزد به من حرفای بدبد

وقتی میخاست سنگ بزنه

بـود بـیـن من و عمه مُـردَد

بابا جسارت ها میکردند

مـا رو کنیز صـدا میکردند

نمی دونی چـه آشـوبی

رقاصه ها به پا میکردند!

بابا دلـم برات شـده تـنـگ

نصیب دخترت شده سنگ

کاش دستِ زجر رو میگرفتی

بـه صورتم هِی مـیزنه چنگ!

از لـات هـای کـوچـه ، بَـرَم حـرف می زنـنـد

عـمـه ،،، ز پـاره ی جـگـرم حـرف می زنـنـد

سنگی بـه دست بـچه و پیر و جوانشان

گـویـا کـه از سـر پـدرم حـرف می زنـنـد

وقتی که زجر چکمه ی خود می کند تمیز

مـَردم ز درد ایـن کـمـرم ، حـرف می زنـنـد

هـم می زنـنـد بـر تـن مـن، کـعـب نـیـزه هـم

از زخـم هـای بـال و پـرم حــرف می زنـنـد

قَـدّم بـه ارتـفـاع لـگـدهـا نـمی رســـیـد ....

از ضـربه ای که زد بـه سرم حـرف می زنـنـد

از دامـنـی کـه ظـهـر عـطـش گـُر گـرفـت و از

بـی حـرمـتـی بـه اهـل حـرم حـرف می زنـنـد

نُـقـل مـجـالـس اسـت هـمـیـن واژه ی "کنیز"

ایـن جـا ز واژه ی "بـخـَرَم" حـرف می زنـنـد !!!

سـروده ی آقای جعفر ابوالفتحی

شاید بیت آخر شعر بالا برای یک عُمر گریه بر حضرت رقیه سلام الله علیها کافی باشد! اینکه به دختر ارباب ما به چشم کنیزی نگریستند مصیبتی عظیم است که جای مُردن دارد و شاعر چه زیبا این را سرود.

ازت بپرسم راستی یه چیزی

بـگو بابایی ، چـیـه کـنیـزی ؟!

در این پست تعدادی اس ام اس ویژه سوم محرم (که اختصاص به حضرت رقیه سلام الله علیها دارد) ، گردآوری کردیم. برای مشاهده پیامک شهادت حضرت رقیه علیها السلام به ادامه مطلب مراجعه کنید.

در سنِ 3سالگی ز جان سیر شدم

از پـای پـر از آبـلـه دل گـیـر شــــدم

از بـس کـه مــزاحـمــت فـراهـم کــردم

شرمنده ام عمه، دست و پا گیر شدم

گفتی که پدر، مسافرت رفته و من

صـد بـار دگـر دوبـاره پـیـگـیـر شـدم

من بی تو چگونه از زمین برخیزم؟

باید کمکم کنی ٬ زمین گیر شدم!

یک موی سیاه بین گیسویم نیست

سِنی نگذشـته از مـن و پـیـر شـدم

از نَسل ِ علی بودنِ من باعث شد

در طیِ سفر، بسته به زنجیر شدم

شاعر: سعید خرازی

 اهلِ عشـیره ی غم ام ، دیـوونه ی مـُحـرم ام

 ناز می کنم به جبرئیل، جارو کشِ رقــــیــه ام

گُلِ سر نیست ولی موی سرم هست هنوز

تـن مـن آب شــد امـا اثـرم هـســـت هـنــوز

جای سیلی ز روی گونه من پاک نشد!

رد شلاق بـه روی کمرم هسـت هنـوز

می تـوانـم بــه خــدا بــا تـو بـیـایـم بـابـا

جان زهرا کمی از بال و پرم هست هنوز

گفتم ای دختر شامی برو و طعنه نزن

سایه رحمت بابا به سرم هست هنوز

منکه از حـرمـلـه و زجر نخواهـم ترـسید

دختر فاطمه هستم جگرم هست هنوز

گـفـت کـه می زنـمـت اسـم پـدر را بـبـری

گفتم ای زجر بزن چون سپرم هست هنوز

هـمـه دم نـاز کشـید و بـه دلم تـسـکـیـن داد

جای شکر است که عمه به برم هست هنوز

بـا زمین خوردن من دیده خود می بـنـدد

شرم در چهره ساقی حرم هست هنوز

خاطرت هست که قنداق علی خونی بود؟

همـه خـاطـره هـا در نـظـرم هـسـت هـنوز

غـصـــه مـعـجر مـن را نـخـوری بـابـا جـان

پاره شد معجرم اما به سرم هست هنوز

ای عمّه بیا ماهِ دل آرا اینجاست 

سر منشاء نور کلبه ی ما اینجاست

از چادر من رنگِ لبش تیره تر است

جای ضربات چوبِ خیزران پیداست

بابا چه شد امشب تو به ما سر زده ای

بی شک که همیشه لطف حق شامل ماست

نیمی زرُخِ تو قابل تشخیص است

زیرا یکی از دو چشم من نابیناست

آمد به عیادتم شبی دُختِ یزید

دیدم که وقار خود کُنم حفظ به جاست

او داشت به تن لباسی از جنس حریر

امّا تنِ من لباسی از از حُجب و حیاست

پرسید که تبار و از نسلِ که ای

کاین گونه وجود تو پُر از عشق و صفاست

گفتم که ز نسل حیدر کَرّارم

بابام حسین و مادرم خیرُ نساست

می گفت برایم از ابوالفضل بگو

گفتم که عموی من خداوند وفاست

تا بود کسی به ما جسارت ننمود

تا رفت ببین خرابه ها منزل ماست

یکبار به شدّت از شتر افتادم

می بینی اگر که زنده ام کارِ خداست

با معجرِ من موی سرم غارت شد

می گفت بکِش که او شبیه زهراست

شاعر: سعيد خرازي

سخنان بی بی رقیه خطاب به دشمن ستمگر:

پـیـراهـن ِ یـادگـارِ ِ مـادرش را پـس بـده

بی حیا انگشت وآن انگشترش را پس بده

این عروسـک مال تـو ، ایـن تکه نان را هم ببر

هر چه می خواهی بزن اما سرش را پس بده

چـِشم و نامحرم زیاد است بر سر بازار شام

عـمـه ام طـاقـت ندارد معجرش را پـس بده

آیـه آیه شد علی اکبر ، و بابایم خمید

جان زهرا آیه های کوثرش را پس بده

کـُل امـیـد دل بـابــا ، عـلـی اکـبـر اسـت

مصطفی و مادر و آن حیدرش را پس بده

اصغرم را من خودم دیدم که گرگی میدرید

راس او را کـه رُبودی ، پیکرش را پس بده

بی قرار اصغر است و چشم او گریان رباب

پس بـیـا و مرحم چشـم تـَرش را  پـس بده

آب ها مال شما و مشک ساقی مال تو

لا اقل دسـت امـیر لشـکرش را پس بده

هر دو چشمان عمویم مثل گوهر بوده اند

دست او را که ندادی گوهرش را پس بده

این عروسـک مـال تـو ایـن تـکه نـان را هم ببر

هر چه می خواهی بزن اما سرش را پس بده

رفتی سـفر اصلا نگفتی دختر تو

دق می کند بعد از تو و آب آور تو

پای برهـنه، سـر برهنه، روی ناقه

منزل به منزل من به دنبال سر تو

بـابـای از گـُل بهـترم دیـدی چگونه

سیلی زدند بر دخترت در محضر تو

پا میشوم من دست بر دیوار دارم

حـالـا شـدم دیگر شـبـیـه مـادر تـو

دیدی برای شـسـت و شـوی زخم هایم 

جانش به لب می آید هرشب خواهر تو

یادم نرفته هرکسی همراه خود داشت

بـر روی نی یا دشـنـه ای بـال و پـر تـو

اصـلا نپرس ازمن چه کردم معجرم را

مـن هـم نمی پرسـم دگـر از حنجر تو

 با خنده های ساربان یادم می آید

خیر تو.... انگشت تو و انـگشتر تو

حلقه زدند نامحرمان دور و بر من

هجده سر بر روی نی دور و بر تو

فکرش نمیکردم که اینقدر سخت باشد

شــرمـنـده ام بـابـا ، شـدم دردسـر تـو

بــا کــاروان نیــزه ســفـر می کـنم پدر

با طعنه های حَرمله سـر می کـنم پدر

مانـنـد خـواهـرانِ خـودم روی نـاقـه ها

در پیش سنگ، سینه سپر می کنم پدر

از کــوچــه  نــگــاه  وقیــح  یــهــودیــان

بــا یــک لبــاس پــاره گـذر می کنم پدر

حــالا بـرو به قـصر ولی نیـمه شب تورا

بـا گــریه های خویش خبر می کنم پدر

این گریه جای خطبه کوبنده مـن است

من هم شبیه عمه خطر می کـنم پدر

بــا دیـدن جـراحــت پـیـشـانی ات دگر

از فـکـر بوسـه صـرف نـظر می کنم پدر

شـام سـیـاه زنـدگی ام را به لطــف تو

- خورشید روی نیزه- سحر می کنم پدر

امـشب اگـر که بوسه نگیرم من از لبت

در ایــن قـمــار عشق ضرر می کنم پدر

یادش بخـیـر مـوی تـــو را شـانـه مـیزدم ،

افـتـاده دسـتِ شــمر چـرا خـاطرات مــن ...

ـیهnetرُقـ

اینجا بهانه های زدن جور می شود

کافیست زیر لب پدرت را صدا کنی

کافیست یک دو بار بگویی گرسنه ام

یا ناله ای به خاطرِ زنجیرِ پا کنی

اصلاً نه، بی بهانه زدن عادت همه است

حرف گرسنگی نزدم باز هم زدند

دیدم که بر لبان تو می خورد پشت هم

چوب تری که قبل لبت بر سرم زدند

آن قدر پیش طفل تو خیرات ریختند

نان های خشک خانۀ شان هم تمام شد

امروز هم به نیت تفریح آمدند

عمه کجاست چادر من؟ ازدحام شد

صبح و غروب و شام که فرقی نمی کند

ما را خلاصه غالب اوقات می زنند

یک در میان به روی من و عمه می خورد

سنگی که سمت خیمۀ سادات می زنند

از آن شبی که زجر مرا دست عمه داد

لکنت زبان من، نه، مداوا نمی شود

پیر زنی که موی مرا می کشید گفت:

زلفی که سوخته گره اش وا نمی شود

دستی بکش به زبری رویم که حق دهی

نامردهای شام چه مردانه می زنند

دیدم به روی نیزه و پرسیدم از عمو

دارند حرف کارِ چه کس در خانه می زنند ؟!!

 تا که از جانب معشوق نباشد کِششی ، کوشش ِ عاشق ِ بیچاره به جایی نرسد...

بی بی رقیه خاتون بازهم ذره پروری کنید؛ اذن سفر به کربلا را دهید که بی قرار و دلتنگ ارباب هستم . بانو! من را عازم بین الحرمین کن تا خاک مقدسش که جای قدوم شماست بوسه باران کنم.

دَخیلت هستم رقیه جان... فراموش نمیکنم که در ورطه ی گناه بودم ولی شما بزرگواری نمودید و افتخار نوکری به من ِ روسیاه را دادید. من لایق نبودم حتی اسم شما را بر زبان خود جاری کنم ، دختر ارباب! شما آبرو دادی...

مثل یه کلب ِ ولگرد بودم و تــو خریدیم

قلادم رو گرفتی در روضه ها کِشوندیم

حالا ایام عرفه فرا رسیده است و من از کربلا جا مانده ام... اما نه.... با وجود شما ملالی نیست

رقیه تو را دارم چه غم دارم؟

از این دنیا من چه کم دارم؟

همین که زیر آسمان باشم و ذات مقدس احدیت را به آبروی شما قسم دهم حاجت روا هستم.

آری ایام عرفه است ،،،

بی بی جان

ما بی سلیقه ایم

تو حاجات ما بخواه

ور نه گدا مطالبه ی آب و نان کند !

(( ذکــر دلــم بــی عــدد ... رقـــیــه خــاتــونـــ مـــدد ))