جناب ناصرالدین شاه (رحمة الله علیه) اشعار فراوانی در مدح اهل البیت علیهم السلام دارد که ما به یکی از آنها اشاره میکنیم.

او در سفری که به کربلا داشت مخارج زیادی را صرف احیای مذهب تشیع نمود و قدیمی ترین عکس هوایی هم که از کربلا وجود دارد به دستور ایشان بود.

شاه هنگامی که وارد حرم حضرت امام حسین علیه السلام شد عرض کرد: از یاد نمیبرم آن لحظه ای را که یکه و تنها بودی و هل من ناصر ینصرنی میگفتی، اینک آمدم ولی افسوس که بعد از وقت مقرر آمدم!

ناصرالدین شاه این جملات را به حضرت اباعبدالله علیه السلام عرضه کرد و از شدت بی تابی ، غش کرد. وقتی که به هوش آمد تحت تاثیر آن فضای معنوی قرار گرفت و اشعاری را سرود...

از جمله اشعار او این ابیات است که در بخشی از آن به حضرت رقیه علیها السلام هم اشاره ای میکند:

روز عاشورا در آن میدان عشق

کرد رو را جانب سلطان عشق:

بارالها ! این سَـرم این پیکرم!

این علمدار رشید، این اکبرم!

ایـن سُکَینَه ، ایـن رقیه ، ایـن ربـاب

این عروس دست و پا درخون خِضاب

این من و این ساربان، این شمرِ دون!

ایـن تـن عـریـان مـیـان خـاک و خـون!

این من و این ذکـر یا رَبّ یارَبَم!

این من و این ناله های زینبم!

 گاهی یک شاه به این اندازه مـُحب میشود و کسب معرفت میکند و گاهی هم یک فرد به اصطلاح آیت الله ، تیشه به ریشه ی مذهب میزند و مثلا میگوید رقیه نبوده است! آن چیزی که برای ناصرالدین شاه ماند ، درود و رحمت دیگران به خاطر حمایت او از مذهب بود و آن چیزی هم که برای آن افراد منکر حضرت رقیه (س) باقی ماند لعن و نفرین!